😙เหตุผลที่อยากทำบล็อก

จริงๆแล้วตั้งแต่เรียนจบใหม่(ก็หลายสิบปีแล้วอะนะ) อยากทำงานเกี่ยวกับหนังสือ สมัยนั้นยังไม่มีอินเตอร์เน็ตเลย จบมาประมาณ 2 ปีละมั้งถ้าจำไม่ผิดอินเตอร์เน็ตถึงจะเริ่มเข้ามาในไทย แต่ตอนนั้นทำงานเกี่ยวกับหนังสือ มันไม่สามารถเคลียร์หนี้สินให้ที่บ้านได้(ตรงนี้เป็นประเด็นสำคัญที่สุด) เคยสมัครเกี่ยวกับหนังสือไปหลายๆที่หลายๆบริษัท ก็ไม่มีที่ไหนรับเลย เคยมีเรียกไปสัมภาษณ์อยู่ที่หนึ่งมั้ง ตอนนั้นรู้สึกว่าจะอยู่ในเครือของทีวีพูล สมัยเรียนก็ไม่เคยแต่งบทความ หรือแต่งนิยายหรือส่งประกวดอะไรทำนองนี้เลย แต่เป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านมากมายอ่านหลากหลาย แต่ไม่เคยลงหรือเขียนหรือแต่งเรียงความอะไรสักอย่าง อ่านเยอะและอ่านมากๆเลย แต่สังเกตุตัวเองตอนทำงาน ไม่ได้เป็นคนพูดเก่งหรือชอบพูดโดยนิสัย แต่เวลาพิมพ์หรือเขียนงานรู้สึกว่าการเรียบเรียง สำนวนภาษาและวิธีการจะทำได้ดีกว่าตอนพูดมากและทำได้เรื่อยๆ ไม่เห็นจะรู้สึกเบื่อ ส่วนหนึ่งน่าจะได้จากตอนเรียนมนุษย์ศาสตร์เอกอังกฤษ ต้องเขียนเรียงความหรือเขียนจดหมายต่างๆเป็นภาษาอังกฤษคงจะเป็นส่วนนี้ที่ได้ฝึกฝนมา มีส่วนช่วยในเรื่องนี้ ประกอบกับส่วนตัวเวลาทำงาน งานพบปะผู้คนทำได้ไม่ดีเลย แต่ทำงานเอกสารทำได้ดีมาก วันๆอยู่แต่หน้าคอมทำงานเอกสารไม่ต้องพูดคุยกับใครก็อยู่ได้นะ ไม่เห็นจะรู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจหรือรู้สึกแย่อะไร เรื่อยๆสบายๆ ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร   เวลาคุยกับเจ้านายเจอว๊ากทุกรอบประมาณว่าน่าจะพูดอะไรแล้วไม่ค่อยเข้าหูมั้ง แต่พอเขียนเป็นข้อความให้เจ้านาย ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย  เข้าใจว่าจะค่อยๆสะสมมาเรื่อยๆ   จนก่อนโควิดออกจากงานด้วยว่าบริษัทจะทำให้ทำงานเกี่ยวกับสารเคมีอันตราย มีต้วเจ้าของบริษัทบอกไม่เป็นไร แต่ตัวเราได้กลิ่นไม่ดีตั้งแต่แรกแล้ว เวลาได้กลิ่นน้ำยายิงโลโก้บฟิล์มกรองแสง ไอ้สิ่งนี้ระยะยาวสูดดมต้องเป็นปัญหาแน่ เช็คกับเว็บกรมโรงงาน มีตั้งพิษเฉียบพลัน พิษเรื้อรังและพิษเฉียบพลัน+เรื้อรังผสมกัน ไอ้ตัวเราใกล้ชิดเจ้านายท่านนี้มานานพอจะรู้นิสัยเป็นยังไง อีกอย่างเมืองไทยกฏหมายและการบังคับใช้กฏหมายไม่เข้มแข็งและไม่เข้มงวด มีปัญหาจริงเจ็บป่วยเรื้อรัง พิสูจน์ฟ้องร้องได้ยากหรือรับผิดขอบก็รับผิดชอบไม่เกินขอบเขตที่กฏหมายกำหนดหรอก ไอ้เจ็บป่วยเรื้อรังถือว่าคนผุู้ซวยไปมันใช่ที่ไหนแบบนี้  ก็ดูอย่างเหมืองทองคำที่ถููกปิดไปซิ ชอบบ้านเขาได้รัับผลกระทบด้านสุขภาพไปหมดแล้ว กว่าจะฟ้องร้องเอาชนะจ่ายค่าเสียหาย ชาวบ้านเขาได้รับกระทบไปหมดแล้วเป็นปีๆ เอ้อ ประเทศกูเอง ออกจากบริษัทแล้วก็ดำเนินการขายอาหารของที่บ้านนั้นแหละทำไปเรื่อๆ แต่เนื่องด้วยว่าพ่อแม่เขาติดเงินญาติไว้ ก่อนหน้าขายบ้านหลังในเคลียร์คืนญาติเขาไปแล้วส่วนหนึ่ง ติดเขามา 20 กว่าปี  ยังมีส่วนที่เหลืออยู่เขาให้โอกาสขายที่ดินที่ภูเก็ตเคลียร์คืนให้เขาอีก 3 ปี ก็มันขายไม่ได้เสียที ครบ 3 ปีที่รับปากเขาไว้ที่ยังขายไม่ได้เสีย ก็เลยขายบ้านหลังนั้นแหละใน กทม ย้ายมาที่ไทรน้อย นนทบุรี ที่เดิมมันเป็นโรงเรียนก็พอขายได้เรื่อยๆแต่ไม่เยอะ ที่ใหม่มันเป็นในหมู่บ้านไม่ได้ติดถนนใหญ่ ก็ขายได้แค่ช่วยแรกๆเนื่องจากเขาชิม ประกอบกับยังอยู่ในช่วง คนละครึ่ง ของรัฐบาล หลัง 3 เดือนเงียบเลย จึงหันไปเน้นทางลงทุนแทน (รายได้หลักอีกทางนอกจากหน้าร้าน) ประกอบกับเวลาว่างเยอะนึกว่าจะทำอะไรดี หวนไปรำลึกถึงสมัยจบใหม่ๆอยากทำงานเกี่ยวกับหนังสือเพราะดูวีดีโอสอนสร้างเว็บ มีสอนทำฺ Blog ด้วย ก็ลองลงมือทำซะเลย อยากทำมานานแล้วทั้ง Blog และเว็บ ทำ Blog ก่อนเดี๋ยวจะตามไปทำเว็บงานเขียน เว็บขายของ แต่เป็นคนเขียน Code ไม่ได้ สมัยก่อนเลยรู้สึกว่ามันยาก สมัยนี้ง่ายกว่าเยอะ สมัยก่อนเอาแต่ศึกษาหาข้อมูลเงี้อง่าราคาแพง ลองเปลี่ยนเป็นเน้นลงมือทำให้มากขึ้นนะ  😆😇😉😊😀😁😂